Kıştan Bahara: Düşe Kalka İlerlemek

Ömer Faruk Kandilci | 04/01/2025 | 0 Yorum | 26 Defa Okundu

Hayat, herkes için bir mevsimden diğerine geçiş gibidir. Kimi zaman kışın sert soğuğunda üşürüz, kimi zaman baharın tazeliğiyle nefes alırız. Ancak en çetin geçen kışların bile bir baharı vardır. Ve o baharı getiren çoğu zaman, içimizdeki çiçek açma inancı olur.

Bu yazı, içimde biriken düşüncelerin bir dökümü gibi. Her satırında biraz kırgınlık, biraz umut ve bolca kendimle yüzleşme var.

Düşe Kalka, Ama Yine de İleri

Hayat boyunca defalarca düştüm. Ama her defasında, bir şekilde kendimi yerden kaldırmayı başardım. Kolay olmadı. Ne kalbimdeki yaraları iyileştirmek ne de yitirdiğim güveni yeniden kazanmak kolaydı. Ama bir şeyi öğrendim: Düşmek, insanı küçültmez. Aksine, her düşüş, daha da büyümek için bir fırsattır.

Kendi kendime teşekkür etmeyi öğrendim. Herkesin gittiği, yalnız kaldığım günlerde bile bir şekilde ayağa kalktığım için. Çünkü bir insanın en büyük mücadelesi, kendisiyle olan mücadelesidir.

Hak Eden Herkes Kendi Baharını Yaşasın

Vicdanım rahat. Susup kenara çekildim ve herkesin kendi yolunda yürümesine izin verdim. Hayatta öğrendiğim bir şey varsa, o da herkesin hak ettiğini yaşayacağıdır. İyilik yapanlar da kötülük yapanlar da sonunda kendilerine dönüp bakar ve hak ettikleriyle yüzleşir.

Ben kendi yolumu seçtim. Bu yol, sessiz ama bir o kadar güçlü. Çünkü en güzel bahar, kimsenin görmediği, sadece sizin içinizde açan bahardır.

Çiçekler Açtıranlar

“Çiçekler açacağım, çiçekler açtıracağım.” Hayatın getirdiği tüm zorluklara karşı, bu cümlede saklı olan umudu seviyorum. Bazen hiçbir şey yolunda gitmez. Her şey üst üste gelir ve neredeyse pes etmek üzere olursunuz. Ama sonra, küçük bir kıvılcım sizi yeniden hayata döndürür.

Belki o kıvılcım bir dostun gülümsemesidir. Belki de kendi kendinize söylediğiniz birkaç cesaret verici kelime… Ve bir gün, kendinizi hiç ummadığınız bir bahçede bulursunuz. O bahçede kendi ellerinizle diktiğiniz çiçekler açmaya başlamıştır.

Biraz Yorgun, Ama Hedefe Yakın

Evet, yorgunum. Kim değil ki? Ama yorgun olmak, durmak anlamına gelmez. Hedeflerim var. Ve bu hedefler, beni her sabah yataktan kaldırıyor. Her gün bir adım daha atmamı sağlıyor. Belki küçük adımlar, belki büyük… Ama sonunda, her biri beni kendi baharıma biraz daha yaklaştırıyor.

Kendi kayığını çekmek zorunda olan herkes gibi, ben de yoluma devam ediyorum. Ne kadar zorlu olursa olsun, bu yol benim yolum. Ve bu yolun sonunda, kendi mutluluğumu bulacağımı biliyorum.

Son Söz

Hayat, bazen kış gibi serttir. Ama her kışın sonunda bir bahar vardır. Ve o baharı getiren şey, inancımızdır. Çiçek açtırmak isteyen herkesin bir baharı olacaktır. Çünkü umut edenler, çalışanlar ve inananlar, sonunda kendi bahçelerini yaratır.

Bu yazı, içimdeki baharı hatırlamak için yazıldı. Kendi baharını arayan herkes için bir fısıltı olsun. Çünkü sonunda hepimiz, kendi çiçeklerimizi açtıracağız.

Kıştan Bahara: Düşe Kalka İlerlemek